I år var det ein tur som børselaus ukjent-kjentmann i Breheimen. Og det vart nokre turar med børse i Reinheimen. Mykje dårleg ver og lite sikt i jakta.
Snipp snapp snute, så var årets dyrajakt ute.
I år blei det ein helgetur og to dagsturer før det vart veiing i Reinheimen. I Dyraheio vart det suksess på turen til Steinkilen!
Bilder fra dyrajakt i Reinheimen 2021. Blei to turar. Tomt for smådyr åpningshelga. På andre tur fekk eg fri kalven etter ein lang dag på snaut 4 mil.
Bilder frå dyrajaktå 2020, Reinheimen og Dyraheio.
I år hadde eg eit kalvakort i Reinheimen. Tok med telt og gikk inn ein fredag etter jobb. Hadde ein liten kikringsrunde frå basecamp fredagen uten å sjå noko.
Lordagsmorning starta jakta for fullt, me fann eit fint kikringspunkt og satt lenge utan observasjoner. Under forflytting til neste «post» spratt ei simle og to kalvar ut av steinrøysa og langa ut i stor fart oppover. Me gikk etter og fann dei att. Simla stakk avgårde, og igjen sto to forvirra kalvar. Me fekk kvar vår.
Takk for turen Heier!
Det vart tilbakelagt mange kilo- og høgdemeter i Dyraheio, men det var særs lite dyr å sjå.
Dyreheio er flott både med og uten dyr.
Ein liten rapport frå årets to turar etter dyr. Ein tur i Reinheimen og ein i Dyraheio.
Fem dagar etter åpninga gikk turen til fjells. Drotten hadde ikkje vore på lag siste dagane, rapportane sa at dyra stort sett sto i naboterreng. Heldigvis er det andre småbarnsforeldre som ikkje kan styre all jakt etter drotten, men må tilpasse seg barnepassen. Fekk derfor henge meg med ein lokalkjend storjeger! Særdeles bra når ein skal i nytt terreng.
For ein som er vane med terrenget i Dyraheio, så var dette eit lett-gått terreng! Her ser ein langt, og lengre en langt!
Etter me hadde fått opp telt og hatt ein liten runde for å kikre litt, så kom snøen, og den la seg. Det vart trolsk stemning i fjellet.
Dagen etter letta været, snøen låg fortsatt i høgden. Me hadde lagt ein slags slagplan dagen i forvegen, men når me kom inn i mobildekning endra forutsetninga seg, det var observert ein krudl og ein dott med dyr, lenger sør og lågare ned.
Heilomvending!
Etter at «internett» hadde kome med hint om kvar det var observert dyr, var det bare å ta på seg sjumilsstøvlane og legga i veg. Frykta det skulle være andre jegrar som allereie hadde vore på dyrå, men når me lokaliserte dotten sto dei fredeleg og beita, og ikkje ein jeger å sjå. Dyra var på feil side av grensa, men eitkvart i vest har nok bråttom satt ein støkk i dei, for dei seig jamnt austover, med drotten i fuå, og opp mot oss. Etter kanskje ti-femten minutt var dei over på rette sida, og kom stadig nærmare. Dei stoppa og beita vidare ca 150 meter frå oss.
Eg hadde i forkant vunne «loddtrekninga» og skulle skyte først. Plukka ut ein passelig fin bukk, som sto fritt og det small i X-bolten. Bukken datt som ein sekk på staden. Herleg.
Me var dog langt frå både telt og bil, men det var kortast til bilen, og negativ høgdeprofil, så då vart avgjersla å rusle til bilane, og la telt stå igjen. Med tung bør vart det ein lang tur ut. Klokka viste vel nærare 23:00 før sekken kunne lempast inn i bilen.
Søndag var det på an igjen, det låg mykje kjøt att i fjellet som måtte ned. Fann heldigvis ut at ein kunne komma seg relativt nært fallstaden om ein køyrde opp ein skogsveg i Skjåk. Fleire høgdemeter, men under halvparten av distansen. Fin utsikt fekk ein og!
Då gjenstår bare ein siste tur opp for å henta telt! Det får bli etter ein kviledag!
Kort oppsummert: To mann, to bukkefall = Suksess!
Takk for turen Heier!
Fekk henta teltet i Reinheimen tirsdagskveld, og onsdagskveld var det tid for avreise til Suldal og den sagnomsuste Dyraheio! Etter gode sju timar i bil kunne eg parkere bilen ved Mosvatnet og krype i bagasjerommet for ei god natts søvn.
Det var meldt ymse drott, den skulle komme i alle retningar iløpet av helga, men den var på vest torsdagen når me la i veg innover. Me sikta oss derfor inn på eit kikringspunkt ved Kaldavassleite, som «Dirigenten» refererte til som ein av dei flottaste plassane å sitta i heiå. Det stemde godt.
Flott var det, men ikkje ei klauv å sjå. Etter ein lite powernapp sela me på og gikk vidare mot botn. I botn er det alltid håp!
Atter ei nydelig utsikt, men daudt som i graven.. Etter kvart seig med nedover og inn mot sjølvaste Steinkilen.
Ikkje den verste utsikten frå hytteveggen i steinbuå. Heilt greit å slenge seg nedpå etter ein lang tur inn.
Kort oppsummert var det ikkje eit dyr å sjå i heiå denne helga, så me får komme sterkare attende ved seinare høve! Men ein flott tur med godt turfølge! Legg ved nokre utvalgte gullfjotos.
Takk for i år!
Så vart det atter ein tur for historiebøkene.
Me fekk ikkje med oss åpningsdagane i år, av ymse grunnar. Ikkje bare, bare å få logistikken til å stemme for tre/fire småbarnsfedre. Det var ikkje enkelt å sitje på eit kontor og lese om tidenes sesongåpning i Dyraheio, det ramla inn rapportar frå fjern og nær om dyr overalt. Blei reint svett bare av å lesa og sjå på bilder …
Endeleg; Mot slutten av august klarte (nesten) alle å rive seg laus frå familiebedriftene på same dato, slik at me kunne møtast på den fagraste stad på jord; Steinkilen. Steinar og meg ankom Mostøl klokka 02:00 natt til torsdag, me kvilte nokre timar i lyngen før me la i veg mot heia sånn i halvseks-draget.
Me gjekk om Tjødnabotn og sikta oss inn på nokre flotte utsiktspunkt i nærleiken av Kringlevatn. Nydeleg vær, formiddagen gjekk utan dyr i sikte, ei relativt kort natt førte dog til at me tok ein god kvil i fjellet, det var så fint, trengte ikkje fjellduk eingang. Makalaust. Me såg ingen dyr rundt Kringlevatn, og la etterkvart kurs mot Steinkilenuten.
Etter eindel kikring, ryktes det på radioen om at det har vore veiing i Kaldafjell. Me flyttar oss litt for å sjå betre i den retning, etter kort tid ser eg ein krudl med relativt røsslige dyr i himlaleitet. Fortel Steinar kor eg ser dei, men han ser bare to jegrar som står å gjer opp eit dyr. Me informerer på radio om at det står ein heil gjeng med dyr bare eit par hundre meter fra dei, men dei har nok med den dei held på med.
Me får kontakt med Kjetil, han sitt litt lengre nede. Me møtes, klokka er nærmare kveld. Etter ei lang rådslagning vart me enige om at me må prøve å komme oss bort før mørkret kjem:
«Dykk kan jo komme over og ta dei!» – Dirigenten.
«Ka seie dykk? Kan gå til skosålane dett av eg!» – Steinar.
«Me går!» – Kjetil og Hans Magne.
Me slang i frå oss innhaldet i dei tunge sekkene og la i veg. Kjetil satte opp eit forrykande tempo, det var bare å halse etter så godt som råd.
Det viste seg at han hadde havna på etterskot helga før, då han prøvde å henge på ein lokal bestefar, det skulle iallefall ikkje skje igjen!
Når me kom opp, og skulle runde ei tjødn for å komme bort mot siste observerte lokasjon, ville Ravn (bikkja til Steinar) ein annan veg. Erfaring seier at ein tullar ikkje med nasen til Ravn. Me satte hund og hundeførar i front, og lot dei styre retningen, og der! Der låg dei, ein 20-25 dyr, dei aller fleste av det røsslige slaget. Det var heldigvis eit par me kunne ta med kortstokken vår. Kjetil vart den som først fekk stilla, etter ei relativt kort stund vart korrekt dyr fristilt. BANG! Det small i Sakoen, dyret endestøyta.
Resten stakk avgårde, men me lokaliserte dei raskt igjen, dei kom i god fart opp ei snøfonn; ned på magen, finn det rette dyret i korset, avstanden er innafor, men dyret ligg klistra bak leiarbukken og dei har ingen plan om å stoppe opp. Dei rundar ein fjellknaus og blir borte. Det byrjar gå mot kveld, men me har framleis litt tid med skytelys. Steinar og Ravn går etter, finn dei igjen, men det blir ikkje fleire skotsjansar denne dagen.
Me gjere opp dyret, steiner det ned og gjer klar hodelyktene for å finne vegen attende til hytta, og ikkje minst finne igjen innhaldet i sekkane, gjekk bra begge deler. I stummande mørkre, klokka 22:00 er me på plass i Steinkilen. Det var god stemning på hytta, alle hadde vore i dyr.
For ein start!
05:30 kima det i mang ei vekkerklokka, etter litt slumring og «oiing» vart det liv i hytta. Atter ein flott dag, blå himmel og rette drotten. Me drog i same retning som kvelden før, ville sjå om ein kunne finne igjen krullen me var i igår. Me hadde knapt sett oss ned, før det vart observert dyr i kikkerten.
«Ein hope! Kanskje ein dott!? Det e eit definisjonsspørsmål!»
Dei var langt vekke, og ingen jegrar i den delen av fjellet, me observerte i fem-ti minutt før me la ein slagplan og sala på igjen, atter eit tempo det lukta svidd av. Lett trav. Når me nærma oss var det bare å la Ravn styre showet, han losa oss rett på igjen. Steinar viste seg som ein rev i «Stein/Saks/Papir», og fekk stilla først. Mauseren går snorbeint og simla datt.
Kjetil og meg gjer oss klar der me ser for oss det vil skje etter smellen. Får dei ikkje på skothald igjen umiddelbart.
Men me har «Dirigenten» på andre sida av vatnet, han sitt og observerer, har som vanleg full kontroll over det som rører seg i heiå.
Me får beskjed om å legge oss og vente, dyra snur og er på veg opp att! Og det stemmer, heile gjengen kjem i retur, dei ser lettare forvirra ut, snøfter og grynter og veit ikkje heilt kva dei skal gjere. Eg har ein halte nekk i sikte, men den går ikkje fritt … Følger den lenge, og plutseleg stiller den seg med breidsida til, bakerst av alle, den dett rett ned etter ein smell frå x-bolten.
Flokken deler seg i to og stikk. Steinar tok ein for laget og bar simla og deler av nekkjen mot Midtvatnet, for å lette bæringa på søndag. Kjetil og meg tok resten av kjøtet, gjekk og henta dyret frå dagen før, og steina det ned ved Steinkileskaret.
Atter ein fantastisk dag. Klokka vart over 21 før me var i hytta i dag og. Når skal me rekke å koke komler? Me måtte ta ein rask middag denne kvelden og.
«Imårå…» seier me, då skal me få drikka kaffi, få tid til å koke komla og kose oss i hytteveggen.
Igjen kimar det i telefonar, klokka er 05:30! Kjetil som vanleg raskt på beina, fyrer i ovnen, kokar kaffi … herligt med slike morgondyr når ein er i heia. Me trekk lengre aust i dag, må ut mot «Fingrane» og kikra litt. Får heilt sikkert tid til litt kaffi og drøs der. Me kjem oss tørrskodde over elva, og sig opp mot eit fint utsiktspunkt, der me kan sjå dei fleste himmelretningar. Sett oss ned og kikre litt..
To minutt tar det før dyra er observert i kikkerten!
Og der borte, der vil det kome jegrar i løpet av dagen! Me har ingen tid å miste! Sale på og gampe i veg. Dyra er i bevegelse, dei beiter, men jaggu går det relativt kjapt likevel. Me ser såvidt i dyra når dei går gjennom eit skar, med må runde dei for å få rette drotten! Nye sjumilssteg! Me ser dei ikkje der me håpa… Me rekk ei skjeva og ein sjokoladebete, før me legg neste slagplan. Sig litt rundt i område, og så får Ravn dyr i nasen! Då er det bare å la Ravn og Steinar vise veg! Over 600 meter med perfekt overværs-arbeid av Ravn geleide oss rett på ein kvilande hope!
Igjen var Vikedølen god i stein/saks/papir, vel fortjent, det var jo bikkjå hans som fann «håledyrå». Me hadde aldri funne dei uten den nasen. Surre fast bikkjå i sekken og ålar oss innpå, Steinar først, eg kravlar ut mot «rømningsveien» til dyrå, i håp om at dei vil komme der etter Steinar har gjort jobben sin. Me er på kanskje 30 meter, og må syna oss for dyrå for å få skotsjans, i det Steinar bikkar rifle og hode over kanten for å få skytelinje, gryntar dyrå, dei har sett oss. PANG! ei røsslige gjeldsimla endestøytar, resten av dyra sett fart, følger det rette dyret med kikkerten, prøver ymse tiltak for å få dei til å stoppe opp, nyttaslaust. Dei er i god trav sørover. Med litt marginer kunne det fort blitt fleire dyr her. Men slik sett i etterkant var det kanskje lika greitt? Det skal jo bærast ned og …
Endeleg fekk me tid til komla!
Me var attende i hytta før 20! Og dermed vart det ein real komlemiddag i år og! Me hadde litt tankar om korleis dagen derpå skulle bli, med fire dyr og tre mann så vart det ein skikkeleg tur frå Steinkilen til Mostøl. Men me kom fram til slutt.
Skal det fortsetja slik må me kanskje søke om helikopter neste år … Eller kjøpa hest …
«Steinkilen er ikkje bare ein stad, det er ein tilstand» – klok mann
Takk for seg!
Me såg storbukkjen først, på ca 400 meter, den sto staut og viste seg fram i himlaleitet! Kjetil trudde først eg tulla, og ville ikkje leggja seg ned, men bråttom innsåg han alvoret og slang seg på magen!
Me gøymde oss bak ein stein og tenkte; kva i alle dagar var det der? Kva gjer me nå? Kan me skyta bukk? Var det ikkje slik at alt var lov siste helga? Den kan jo ver ganske ung sjølv om den er stor. Me har jo ungdyrkort.
Me ligg og ser litt på an, ganske lenge egentlig. Eyyhh, ka var det? Det var meir bevegelse bak ein stein. Er det fleire bukkar? Er det ungdyr? Er det simle? Gudane veit, de har jo hådn alle! Ein krulle er det iallefall! Me må gjera noko. Ein kjapp analyse av drotten og målingar med laserverktøyet til Kjetil viser at neste haug er innen rekkevidde, og kan være på skothald. Me gjer retrett og forsøker å rykke framover.
Vel framme på neste knaus må me brått slenga oss på magen, og bli liggande, lenge, det ser virkelig ut som gamle reidn har fatta mistanke om noko humbug i vår retning. Kjetil og meg dett ihop i den tilfeldige stillingen me var i, og blir liggande som to idiotar midt i berrljoset.
Jækla tålmodig gammal reidn. Står og stirrar rett på oss. Me stirrar tilbake, og til slutt vinn me den kampen, han snur seg rundt og later som ingenting; Dei tullingane der kan ikkje være noko farlige, tenkte han nok. Me vågar endelig å røre på oss, og søker tilflukt bak ein stein.
Me har fortsatt eit dalsøkk og eit vatn mellom oss og dyra, dei legg seg til med verdas vidaste utsikt, og vinden bak seg, slik at dei kan ta dødretningen med nasen. «Smarte dyr jo», seier Kjetil, mens me leitar djupt i taktikkskuffå. Smarte kan dei ver, men nå ska me jaggu «out-smarte» dei … Bare tenke litt først … Har dei i sikte, men det er rundt 250 meter bort, for langt.
Kva ville gamle Jon gjort?
«Det er dei late jegradn som får dyr»
… Minnest eg han fortalde ein gang. Så me gjere som han sa, og ventar.
Ventar … Ventar … Ventar … Ventar …
Der ja, dei reiser seg, byrjar beite litt. Korleis skal me angripa dette nå da? Fortsatt 250 meter bort. Me må nærmare.
Bråttom snur dyrå seg med rauå mot oss og forsvinn litt bak kanten. Ja, me må ikkje miste dei nå.
«Er det på tide å gå all-in?»
Seie afghanistan-krigaren! Eg tjenestegjorde i toppidrettstroppen på eit vaskeri på Madla, men skjønar likevel at nå, nå er øyeblikket kommet, så eg nikkar;
«All-in ja!»
Me krumspring ned bakken, rundar vatnet, og klemmer oss inntil foten av fjellet. Dyra er på toppen av bakken (håpar me, mista dei av synet når me bestemte oss for all-in taktikken). Snik oss opp eit skar, Kjetil til venstre, eg til høgre. Me bestemmer oss for å skyte så fort ein skotsjans byr seg, Kjetil skal skyte mot venstre, eg mot høgre. Taktikken er enkel og god.
Me nærmer oss toppen! Her var det dei var, dei kan være rett bak bakketoppen der! Drotten er på lag! Eg ålar meg opp, reiser hodet så forsiktig eg kan over toppen for å kunne sjå kva som er der!
WÆÆÆÆ! eg stirrar eine dyret rett i kvitauge, på maks ti meter, full retrett ned på magen!
FØØKKK! der var det gjort tenker eg, og prøver å formidle det til Kjetil uten å lage lyd, og uten bevegelse. Me ventar litt til. Okei. Me håpar det unge dyret aldri har sett folk før, og ikkje har sagt noko om det han såg til dei to andre. Me rykke forsiktig framover.. Me ålar oss oppover, ser ingen dyr.. Går litt sånn samankrøpet vidare.
FØØKKK 2! Ser storbukkjen, den fekk vèr av oss! Og spring! Ned på magen, finn den i sikte, men det går alt for fort. Arrrrghhh! Eller samma det, skal jo ikkje skyta bukk uansett.
Vent, ser noko i dødvinkelen, vrir hovudet, der står det jo to dyr på 50-70 meter!
BAAANG! Dyret endestøyta! Det andre forstår lite, spring etter gamle-bukkjen. Stoppar plutselig og ser seg attende.
BAAANG! kjem det frå gamle-sakoen til Kjetil, og dyr to stupar også i bakken.
Eg skaut mot venstre, Kjetil skaut mot høgre. Omtrent slik me planla det.
Nå begynner arbeidet.. Korleis var dette her igjen. Var det best med dyret på høgre eller venstre side, trenge me knyta endetarmen på dei? Har me strips? Kor pokker kan me henga dei opp? Søkte du om helikoptertransport? Neida, i sekkjen med dei og 16 km attende til bilen.
Som dei ville sagt litt lenger oppi dalen, og som Strekaren så godt illustrerte det:
«Me var i dei, og ja da, me fekk nå børa oss»
Eg gav dykk den litt lengre forteljinga.